“تصدقت شوم ؛الهي قربانت بروم ،در اين مدت كه مبتلا ي به جدايي از آن نور چشم عزيز و قوت قلبم گرديدم متذكر شما هستم و صورت زيبايت در آينه قلبم منقوش است.

عزيزم ، اميدوارم خداوند شما را به سلامت و خوشي در پناه خودش حفظ كند. حالِ من به هر شدتي باشد مي گذرد ولي به حمد الله تا كنون هر چه پيش آمد خوش بوده و الان در شهر زيباي بيروت هستم. حقيقتا جاي شما خالي است.فقط براي تماشاي شهر و دريا خيلي منظره خوش دارد.صد حيف كه محبوب عزيزم همراهم نيست كه اين منظره عالي به دل بچسبد… ايام عمر و عزت مستدام. تصدقت . قربانت؛ روح الله”

عاشقانه ترين نامه اي كه از يك فقيه ، مجتهد ، مرجع تقليد شيعه و رهبر فرهمند ايران طي بيش از يك دهه بر جاي مانده و نه فقط در ميان روحانيون و سياستمداران كه در ميان روشنفكران و نويسندگان هم بي نظير است.