ظرف:

انسان همانند ظرفي است كه در وسط باران قرار  گرفته باشد .

شما اگر اين ظرف را پشت و رو بگيريد به گونه اي كه دهانه ظرف رو به زمين و پشت ظرف رو به بالا باشد از هر طرف باران ببارد از پشت ظرف مي چكد و توي ظرف خشك و خالي مي ماند.

انسان آنگاه كه حب دنيا دارد مثل آن مي ماند كه دهانه ظرفش را رو به خاك گرفته باشد. كاسه اش را وا‍ژگون كرده باشد .

اگر من كاسه خودم را واژگون بگيرم و از رحمت مستمر و واسع الهي محروم شوم باران را تقصيري نيست ، من ظرف را بد گرفته ام.

حب خدا ، رحمت خدا و لطف خدا چيزي محدود نيست ، دائم است، جاري است. ما بايد توفيق بهره گيري از آن را داشته باشيم.