انسان وقتی آرزوهایش کوتاه شد مثل این است که دیوار زندانش کوتاه باشد.آدم از دیوار کوتاه زندان می تواند فرار کند،اما اگر دیوار زندان بلند باشد،امکان فرار از آن نیست.آرزوها،میله های زندان انسان است،آرزوهادیواره زندان فکری انسان است.هر کس آرزویش طولانی تر باشد،دیواره زندان فکرش بلندتر است از این جهت فرار ونجات برایش میسّر نیست.مصیبتها کارش این است که بر این دیواره آرزو صدمه وارد می کند وگوشه ای از این دیوار را فرو می ریزد وانسانهایی که گاهی بعد از دوره ای از غفلت نجات پیدا می کنند از برکت مصیبتی است که توانسته صدمه ای به آن دیواره آرزویشان بزند وآنها را آزاد کند. پس مصیبت اگر دیواره آرزو را خراب می کند،آنکه از مصیبت دورتر است دیواره آرزویش  زخم نشده وفرار از آن مشکل تر است.