در زندگی چیز هایی هست که انسان از آنها بدش می آید و چیزهایی هم هست که از آن خوشش می آید و آرزو دارد که آن طور که او می خواهد پیش بیاید،اما گاهی چیزی که انسان می خواهد به صلاحش نیست،و اگر بشود بعداً پشیمان می گردد وگاهی هم آن چیزی که انسان نمی خواهد به نفع اوست واگر بشود باعث خوشحالی او خواهد شد. خداوند در آیه 216 از سوره بقره می فرمایند:چه بسیار شود که چیزی را شما ناگوار شوید ولی به حقیقت خیر وصلاح شما در آن است وچه بسیار شود که دوستدار چیزی هستید ودر واقع شر وفساد در آن است…
علتش هم این است که انسان پشت وروی قضایا را نمی داند. خیلی چیزها را ما نمی دانیم. خیلی چیزهایی را که می دانیم لُب مطلب نیست.مثلاً چه چیزرا خدا دوست می دارد وچه چیز برای خدا مساله اصلی است ،فهمش مشکل است،به این زودی مطلب را نمی گیریم ،ما فکر می کنیم مثلاً قلع وقمع دشمن به هر صورتی که شد،همان چیزی است که خدا می خواهد اما نه،خدا ریشه کن شدن دشمن را می خواهد،ریشه کن شدن دشمن هم به این است که ریشه فکر وریشه ارزشهایش بیرون کشیده شود.مشکله ای که در عالم اسلام بوده از این قبیل بوده است.مثل مرض بی وفایی و پر مدعایی.ائمه علیهم السلام مثل دکتری که می خواهد این را ریشه یابی کند،دائماًدوا و مر هم گذاشتند رویش و پیچیدند،الان دوره امام زمان علیه السلام است، دردی که از دوره پیامبر (ص)به این امت افتاده، پس از هزار واندی سال هنوز خوب نشده است،حالا دکتر نگاه کرده،وقت این است که بعد از هزار وچند صد سال به وسیله دارو ودرمان ومعالجات دیگر ریشه درد را بیرون بکشد.
این انقلاب که در عالم دارد واقع می شود حسابهای دیگری پشت پرده است که اگر یک ذره کم وزیاد بشود اثر عکس می گذارد.این است که امام زمان علیه السلام با دقت عجیبی به این انقلاب توجه دارد وکم و زیادش را در بست کنترل می کند.امام امت هم با اطلاع از این قضیه یک ذره کار را تا وقتش نرسیده و برایش روشن و مشخص نبود اقدام نمی کرد .امام بهتر از همه کس این انقلاب را می شناخت و به خاطر این اورا انتخاب کردند که دستورات امام زمان علیه السلام را اجرا کند. او یک وکیل منتخب بود، همانند سید علی خامنه ای که جانم فدایش باد.